De eerste Women Only Businessclub: 'Je hoeft jezelf hier geen feminist te noemen'

Ze botste op heel wat vooroordelen – 'waarom zouden vrouwen willen netwerken?' – maar Georgia Brooks zette door. Haar geesteskind, de Brusselse 'women only'-businessclub The Nine, mag weldra zijn eerste kaarsje uitblazen. “Sommigen denken dat we hier enkel over fluffy zaken babbelen of ons bezighouden met breien.”

Mooie vrouwen met minstens even mooie jurken zitten rustig achter hun laptop wanneer we het gerenoveerde pand in de Archimedesstraat – op een boogscheut van het Berlaymontgebouw – binnenwandelen. Vergissen is niet mogelijk: het uitbundige landschapsbehang, op vrouwen afgestemde temperatuur en tafelhoogtes, en in de bibliotheek helemaal vooraan Simone de Beauvoirs meesterwerk De tweede sekse: dit huis ademt feminisme. Of zoals Georgia Brooks (35) het zelf knipogend verwoordt: “Het gevreesde f-woord.”

We treffen Brooks, die opgroeide in Canada en Groot-Brittannië, en de dochter is van een Britse vader en een Libanese moeder, op een goed moment. Niet enkel viert haar vrouwenclub weldra zijn eenjarig bestaan: net nog sijpelde het nieuws binnen dat het Europees parlement en de 27 EU-lidstaten een akkoord bereikten over maatregelen om meer genderevenwicht in de besturen van beursgenoteerde bedrijven te brengen. “Tijd om te vieren,” lacht Brooks. “Hier wachten we al lang op. En zo moet je ook de missie van onze vrouwenclub zien: als een kleine speler in veel grotere evoluties.”

Terwijl ze ons rondleidt door het herenhuis dat eerder nog dienstdeed als Italiaans restaurant én – verrassend genoeg – als mannenclub voor de Europese instellingen, vertelt Brooks wat haar ertoe bracht bijna een jaar geleden een women only-businessclub op te richten. “Heel wat Brusselse vrouwen runnen een bedrijf, maar er zijn niet zoveel plekken waar ze hier samen konden komen,” aldus Brooks. “Ik ben lid van verschillende Brusselse vrouwenclubs, maar we moesten vaak uitwijken naar een restaurant of bar. Naar mijn mening heeft elke stad een vrouwenclub nodig, en dat gold ook voor Brussel. Het verschil met Brusselse vrouwenclubs zoals de L-club en de Club Montgomery die beiden in de jaren 1980 werden opgericht, is dat wij een clubhuis hebben dat volledig onze eigendom is, en dat we kunnen genieten van alle diensten en faciliteiten die dat met zich meebrengt.”

Dat zijn er niet weinig. Behalve een restaurant met bar zijn er coworkingplekken en vergaderruimtes, maar ook een bibliotheek – met hoofdzakelijk boeken geschreven door vrouwelijke auteurs – en een galerieruimte met vooral kunstwerken van, jawel, vrouwelijke artiesten. In een van de coworkingplekken zit de Ierse Gráinne Harbison (45). Als voedingsdeskundige werkte ze vóór de komst van de club vaak alleen van thuis. “Sinds de club hier is, zit ik hier bijna dagelijks,” vertelt Harbison. “Ik kom hier werken. De club is klein genoeg om vrienden te maken. Dat is fijn omdat deze wijk vooral EU-gericht is. Als je geen deel uitmaakt van die gemeenschap, kan het eenzaam worden in deze buurt. Het moest voor mij niet noodzakelijk een vrouwenclub zijn, maar het brengt wel een aangename dynamiek op gang. Ik voel me hier erg veilig.”

Vechtende vrouwen

“De wereld is gevaarlijker voor vrouwen,” pikt Brooks in. “De #MeToo-beweging is dan ook een grote inspiratiebron geweest om deze club op te richten. Veel vrouwen hebben er genoeg van. In The Nine voelen vrouwen zich niet enkel veilig, maar ook zelfverzekerd.”

Dat begrijpt niet iedereen. Brooks moest en moet nog steeds opboksen tegen heel wat vooroordelen. “Toen ik vier jaar geleden afsprak met mogelijke investeerders kreeg ik de vraag waarom vrouwen hier zouden willen netwerken. Zodra de club er was, hebben velen hun mening bijgesteld. Ze begrijpen nu dat we geen mannen haten. Al krijgen we soms nog steeds vreemde reacties. Zo denken sommigen dat we hier enkel over fluffy zaken babbelen of ons bezighouden met breien. Anderen dichten onze club dan weer een erg mysterieus imago toe, bevolkt door moderne heksen. Dat ligt ook aan het feit dat we in onze maatschappij erg weinig visuele representatie krijgen van vrouwen die elkaar steunen. Er bestaat eerder het beeld van een groep vrouwen die onderling onophoudelijk vechten.”

Dat beeld wil Brooks graag bijstellen. “Je moet jezelf geen feminist noemen om lid te worden van The Nine,” benadrukt ze. “Het valt me op dat veel mensen aarzelen om het woord 'feminisme' in de mond te nemen. Bij een term als vrouwenemancipatie of gendergelijkheid roept iedereen 'hoera', maar een feminist willen ze niet genoemd worden. In vergelijking met steden als Londen of Montréal heb ik het gevoel dat men in Brussel op dat vlak misschien iets conservatiever is.”

“Maar anderzijds heb je hier in Brussel wel erg sterke bewegingen van onderuit die veel zaken in gang zetten. Ik wil ook benadrukken dat gendergelijkheid niet enkel een vrouwenzaak is. Daarom zijn mannen tijdens events en op uitnodiging van een vrouw hier ook welkom.”

De liefde

Brooks, die zeven jaar geleden voor de liefde naar Brussel verhuisde en momenteel volop Nederlands studeert, geeft wel toe dat mannen bij aankomst in de club voelen dat het niet meteen een plek voor hen is.
“Dat is niet negatief bedoeld, maar aan het interieur en de manier van werken, merken ze dat vrijwel onmiddellijk,” vertelt ze wanneer ze meteen de meest vrouwelijke ruimte van het pand toont: de met druk behang versierde toiletten met make-upspiegels badend in roze licht. “Ik hou echt van die Britse touche, zoals jullie kunnen zien.”

Van een elitair imago wil de oprichtster niet weten. Vandaag telt The Nine zo'n vierhonderd leden. Een standaardlidmaatschap bij The Nine kost 900 euro per jaar, maar jongere leden en mensen uit de non-profitsector kunnen rekenen op een korting. Vandaag identificeren alle leden zich als vrouw, vertelt Brooks, die aangeeft dat ook non-binaire personen welkom zijn.

“De groep is heterogeen, want iedereen kan in principe lid worden. We vragen niet om via een ander lid uitgenodigd te worden en we zijn ook niet geïnteresseerd in iemands cv. We kijken vooral naar iemands waarden. Zo'n veertig procent van onze leden is van Belgische afkomst, de rest heeft een eerder internationaal profiel. We hebben heel wat Nederlandstalige leden. De helft is jonger dan 35.” Het meest recente lid ontmoeten we op de tweede verdieping achter een laptop. “Ik ben een drietal weken geleden lid geworden,” vertelt Dorine Rurashitse, directrice van de vzw Africalia. “Ik was vooral op zoek naar een plek waar ik mijn hoed van directrice even kon afzetten en waar ik mijn taken in alle rust kan afwerken. En ik hoop ook wel op een samenwerking op cultureel vlak met The Nine.”

“Het zou fijn zijn indien we nog meer vrouwen in zichtbare functies kunnen aantrekken,” geeft Brooks aan. “Maar de meeste vrouwen in die functies die lid zijn van onze club, komen dan weer vooral langs om die functie eventjes niet te moeten belichamen en om hier te relaxen. Iedereen blijft dus welkom.”
In de vergaderruimte vertelt Brooks dat er elke week een therapiesessie voor Oekraïense vrouwen plaatsvindt. “Intussen ontvangen we wekelijks zo'n twintig Oekraïense vrouwen. Dat is natuurlijk gratis, dat is het minste wat we kunnen doen.”

Verder oogt het doordeweekse programma divers. Workshops en voorstellingen worden afgewisseld met info- en inspiratiesessies. “In tegenstelling tot de klassieke businessclubs hebben we het hier niet louter over financiën of businessdeals sluiten. Heel wat leden gaven immers aan ook over kunst, cultuur of het leven te willen praten. In andere clubs konden ze minder terecht met die vragen: daar ging het meer over mannenbusiness. We hebben ook wel businessgesprekken, maar daar blijft het niet bij. Vorige week hadden we nog een workshop over het thema menopauze op de werkvloer en hoe we dat een plek kunnen geven. Zowel jong en oud was aanwezig, want vroeg of laat wordt iedereen ermee geconfronteerd.”

Hoe de toekomst er voor The Nine zal uitzien, weet Brooks niet. “Maar ik hoop dat we ooit in een realiteit zullen leven waarbij gesegregeerde clubs natuurlijk niet meer nodig zijn. Maar de trends die we tijdens de covidperiode zagen, zijn niet geruststellend. We zagen veel meer huiselijk geweld en vrouwen namen alle huishoudelijke taken op zich én de zorg voor de kinderen die thuis waren.”
Brooks mag dan wel blij zijn met het akkoord dat de EU bereikte over gendergelijkheid in beursgenoteerde bedrijven: de strijd is volgens haar zeker nog niet gestreden. Behalve de invoer van quota kunnen nog andere maatregelen bijdragen, denkt ze.

“Ik merk dat mijn leden niet enkel op een theoretisch niveau op zoek zijn naar informatie over gendergelijkheid, maar vooral ook praktische tips willen. We moeten daar echt op getraind worden. Nu bestaan er veelal ongeschreven regels, maar veel mensen willen net praktisch advies. Dat willen we met onze workshops, zoals met die over menopauze op de werkvloer, aanbieden in ons clubhuis.”

Een meisje

Voor we afscheid nemen, gunt Brooks ons nog een blik op de prachtige tuin die schuilgaat achter het huis. “Of ik meerdere vestigingen van The Nine wil openen? Vraag me dat misschien binnen een aantal jaar. Het was al een hele uitdaging om een nieuwe business in Brussel op te starten in het midden van een pandemie, een energiecrisis en intussen ook een oorlog."
"Maar tegelijkertijd zie ik ook veel veerkracht en optimisme,” vertelt ze, terwijl ze even over haar buik aait. De volgende uitdaging voor de oprichtster van de vrouwenclub is immers al op komst en staat gepland voor oktober. Het wordt – hoe kan het ook anders – een meisje.